228 of 365

One month na lang birthday mo na. Eto nanaman ako, mas excited pa sa’yo. Ewan ko kung nakasanayan ko lang o sadyang naka-automatic reminder sa utak ko. Basta September, ikaw na agad ang maiisip ko. Nakakatawa ngang tuwing magtatapos ang August, o nasa kalagitnaan pa lang tulad ngayon, paulit-ulit na si Green Day… Wake Me Up When September Ends na ang theme song. 

Ewan ko ba kung anong meron sa birthday mo. Samantalang birthday ko nga, ‘di naman big deal sa akin. Siguro nakasanayan ko na lang. Dahil sa lingering feelings siguro. O sa residual feelings? 

Or simply because it’s a happy memory. 

Kahit ‘di ko na maalala yung details, alam ko masaya ako that time. Ewan ko, maybe it was your smile that day, or your laugh. Siguro yung eyes mo, or your voice. Alam ko, wala naman nagbago sa’yo compared with the past months na classmate kita. But that day was different. That day you became my favorite person. Sobrang highschool ‘no? Siguro nga. Sobrang highschool nung feeling. As if it was the first time na nakita kita. Parang kanta ng Parokya.

dahan- dahan nag-iba ang pagtingin ko sa’yo,
gumanda ka bigla at ang mga kilos mo’y nakakapanibago
napansin ko na lamang na nalalaglag ang aking puso
bad trip talaga! na- i- in lab ako sa ‘yo!
tuwing kita’y nakikita ako ay napapangiti, para bang gusto kong halikan ang iyong mga pisngi

Minamahal kita, bakit ‘di ka maniwala

At parang highschool lang, kinantahan pa kita ng mga linyang yan, kasama pa ng mga kantang This I Promise You at Nothing’s Gonna Stop Us Now. Pero yun nga, hindi mo naman alam na para sa’yo.

Pasensya na kung ginagawa ko laging big deal ang birthday mo. Ganto lang talaga pag sobrang nagpapasalamat sa Bathala para sa araw na nilagay ka sa roster ng mga tao sa planetang Earth at nilagay ka sa roster ng mga makakasalubong ko. 

Ska anniversary ‘to ng feelings ko para sa’yo. Mahirap man idefine o ijustify.