224 of 365

Iniisip ko kung mahal ba kita or I’m just in love with the idea of you.

17 years. Madami nang nangyari. Madami nang nagbago. Nung 2009 nga lang, sobrang madami nang nagbago sa’yo, ano pa kaya ngayon. Ewan ko ba kung bakit sinasabi kong mahal kita samantalang wala naman na akong alam tungkol sa’yo. Kahit dati pa naman, ano ba ang alam ko?

Sobra ko lang sigurong minahal ‘yung Elsie dati. 

Na hanggang ngayon mahal ko pa rin.

Kahit ‘di naman na s’ya nag-eexist.

‘Di ko man mahanapan ng justification o definition ang nararamdaman ko, sa isang bagay masasabi kong sigurado ako; Lagi akong magpapasalamat sa Bathala na nakilala kita. Lagi akong magpapasalamat sa mga forces ng universe para sa “idea of you”, kung “idea of you” nga lang talaga ‘to.

Ewan ko kung ano ang ginawa nila sa utak ko nun. Bumaba ako na ang daming blangko. Ang daming ‘di ko na makilala. Ang daming ‘di ko maalala. Pero siguro okay na din ‘yun. Na bumaba ako na ikaw ang nasa isip ko. At lagi nang ganun ang cycle ng buhay ko… Laging sa dulo ng chapter, ikaw ang nasa isip ko. Laging sa dulo ng chapter, ikaw yung gusto kong maging simula. 

Sa mga dark phases ng buhay ko, yung “idea of you” ang kinapitan ko. Na kahit sobrang hirap, ‘di ko dama dahil sa “idea of you”. 

Sa mga panahong iniisip nilang madudurog ang puso ko, nagpakabato ako dahil sa “idea of you”. Kahit iniwan ako, niloko ako, pinagpalit ako sa iba, ‘di naging mahirap dahil sa “idea of you”.

Hinanap ko ang better version ng sarili ko dahil sa “idea of you”.

Siguro nga I romanticized everything and I ended up loving the idea of you. I made your friendly gestures  before a big deal, na ‘yun na lang ang naaalala ko. O siguro pinili ko talagang ‘yun na lang ang maalala. Pinili kong kalimutan ‘yung iba. 

You are a happy memory. You will always be a happy memory. 

You’re a proof that once, even just for that moment you held my hand, everything was perfect.

Tatanungin mo pa ba ako kung bakit mahal pa din kita?