‘Di ko nanaman alam kung paano magsisimula.
‘Di ko alam kung paano ibabangon ang sarili ko.
‘Di ko alam kung kaya ko pa.
.
.
.
.
.
‘Di ko nanaman alam kung paano magsisimula ng message sa’yo sa Whatsapp.
‘Di ko alam kung paano ibabangon ang sarili ko sa 5 seen messages na walang reply. (Isisisi ko ba sa dispalinghadong napakacorning joke?)
‘Di ko alam kung kaya ko pang magmessage uli. Epic fail lagi. Lagi ko na lang dinadala sa dead end ang usapan.
Wala namang bago. Bakit ba ‘di pa ako nasanay. Palipasin ko lang muna ang ilang linggo, o buwan… makakapagmessage din ako. Makakahugot din ako ng lakas ng loob at kapal ng mukha na magmessage uli, kahit alam kong ang kulit ko na… Kahit alam kong pwedeng maging pang-anim na seen message ang isesend ko… Kahit alam kong wala lang naman talaga sa’yo.
‘Di ko alam bakit ba ‘di ko na lang tanggapin na umiikot naman ang mundo mo na wala ako.
Subukan ko namang ‘di ka na isipin. Subukan ko namang ‘di na mag-expect ng reply galing sa’yo…
Subukan ko namang paikutin ang mundo ko na wala ka.
Subukan ko namang palipasin ang mga araw na hindi nag-iintay sa’yo.
Subukan ko namang mag-intay ng pagmamahal na hindi galing sa’yo… Baka sakaling ‘di na lang dalawang blue na check ang makita ko.
Ang Aking Imaginary Girlfriend 