85 of 365

Hanggang ngayon umaaasa pa din akong kapag tumunog ang phone ko, message mo na.

Pero bigo ako.

Bakit ba k’se umaasa ako? Bakit ba tambak na ako ng deadlines pero pahihintuin ko pa din ang mundo ko para sa mga moment ko na ganito? Bakit ba umaasa pa din ako sa open and honest communication?

Napapagod na ba ako kaya ako sumusulat ng ganito? Gusto ko na bang manghingi ng paliwanag pero ‘di ko lang magawa? Naguguluhan na ba ako? Nalalabuan?  Nahihirapan na ba ako? Napapanghinaan na ba ako ng loob? Sumusuko na ba ako?

Wala naman akong karapatang magdemand ng reply. Wala rin akong karapatang manghingi ng paliwanag sa kawalan ng reply. Wala rin naman ako sa lugar na maguluhan, at malabuan. Sino ba ako para sabihing nahihirapan at napanghihinaan ako ng loob. At wala namang epekto sa mundo kung sumuko ako.

Kasalanan ko naman. Sinanay ko ang sarili ko na may reply ka. Wala namang bago sa mga message ko, bakit ba nag-iintay pa ako ng reply.

Going back to the corner where I first saw you
Gonna camp in my sleeping bag I’m not gonna move
Got some words on cardboard, got your picture in my hand
Saying, “If you see this girl can you tell her where I am?”

Some try to hand me money, they don’t understand
I’m not broke – I’m just a broken-hearted man
I know it makes no sense but what else can I do?
How can I move on when I’m still in love with you?

Cause if one day you wake up and find that you’re missing me
And your heart starts to wonder where on this earth I could be
Thinking maybe you’ll come back here to the place that we’d meet
And you’ll see me waiting for you on the corner of the street

So I’m not moving, I’m not moving,
I’m not moving, I’m not moving

 

‘Di naman ako nag-iisang nag-iintay sa mundo.

Okay lang na walang reply, basta alam mong andito ako.

Mahal kita.